ผมหยิบเอ็นสีขาวเส้นใหญ่ขนาดแรงดึง น่าจะถึง 80 ปอนด์ ที่ม้วนเก็บไว้ด้วยขวดน้ำดื่มพลาสติกขึ้นมาดู มันค่อนข้างเก่าแล้ว มีทั้งตาเบ็ดก้านยาว 4/0 สนิมเขรอะอยู่สี่ตัว ตะกั่วทรงกรวย 3 ขีดหนึ่งลูก กับตาเบ็ดเล็ก ๆ อีกขยุ้มนึงซึ่งผมคงไม่ใช้ "ค่อยไปพร้อม
กันตอนเย็นๆมั้ยน้านวน" มันคงถามไปยังงั้นไม่ได้คาดหวังอะไร "ไปก่อนดีหวา(กว่า)กูคิดถึงหัวท่า นู้(นู้น,โน้น)เต็มที ว่างแล้วมึงค่อยตามไปแล้วกัน" ผมตอบเสียงเรียบๆพลางมือก็เก็บทรัพย์สินอันมีค่าที่ไอ้นกรื้อออกมาให้ ใส่ใว้ในถุงพลาสติกที่มีหูหิ้ว "น้านวนอิกินไหรเหลย(อะไรอีก)ม่ายเดียวเอาไปให้" เมียไอ้นกส่งเสียงถามมาจากอีกฝั่งของตัวบ้าน ในขนะที่กำลังช่วยกันเก็บและล้างอุปกรณ์ขายขนมอยุ่กับสาวสร "ไม่ปรือแล้วจิเอ้อ ,เอมแล้ว,(อิ่มแล้ว)แน่นพุงไปถึง,ทอเช้า,(พรุ่งนี้)นุ้และ" ผมตอบพลาง ปลดคันเบ็ดจากเสาถือเดินออกจากบ้านมาแขวนกับแฮนด์รถ แล้วปลดหมวกที่กระจก ไปแขวนใว้ที่เสาแทนคันเบ็ด ไอ้นกก็ยังสั่งเสียอะไรอีกหลายอย่างด้วยความห่วงใยตามประสาคนมีน้ำใจ "เอ้อ น้านวนไปก่อนน้อ เดียวสักพักเราตามไป เดียวหาไหรไปกินด้วย" สาวจิยังสั่งเสริมมาอีกหน่อย "หนมทอดไม่เอาแล้วนะ" ผมอดแหย่ไม่ได้ สองผัวเมียหัวเราะพร้อมกัน ส่วนสาวสรหันมาอมยิ้มนิดนึง พอเห็นว่าผมมองอยู่ด้วยก็โยนค้อนอันเล็กมาให้ผม "อ้าว ค้อนกูทำมัยวะ" ผมนึกในใจ ที่ท่าเรือบ้านแหลมสน ผมขับช้า ๆ มาเรื่อย ๆ ตลอดทางแวะซื้อปลาโอตัวเล็ก ๆ จากร้านค้าข้างทางมาสี่ตัว 20 บาท ดูสภาพแวดล้อมแถวท่าเรือทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ท่าเรือนี้สามารถขับรถออกไปตามสะพานยาวร้อยกว่าเมตรจนไปจอดบนท่าได้เลย ซึ่งหัวท่าที่อยู่บนร่องน้ำลึกประมาน 12 เมตร ตอนนี้ก็มีคนตกปลาอยู่ก่อนแล้วคนนึง "อ้าาว บังเองเออ นึกว่าใคร" เสียงนั้นทักขึ้น เมื่อผมกำลังลงแสตนรถเพื่อจอด "อ้าว ไอ้รุ้ด ไหนได้ข่าวว่าไปวิ่งทัวร์อยุ่ pp ,พรือมั่ง,(เป็นงัยมั่ง)" "แล้วมาบ้าน,เว่อดัย,(เมื่อไหร่)" เมื่อถามไถ่กันไปมาสักพักตามประสาคนนาน ๆ เจอกัน ผมก็คุยไปพลางเตรียมอุปกรณ์ของผมไปพลาง "อ้ะ!! ,ไอ้ไหร,(อะไร)ของ,เติ้น,(คุณ)นั้นบัง" มันเอะอะขึ้น เมื่อเห็นของที่อยู่ในถุงมีหูหิ้วของผม "นิๆๆๆมาเอาของกูนิมา" มันใช้มือดันกล่องอุปกรของมันมาทางผม แล้วชี้ที่กล่องนั้น บอกผมอยากใช้อะไรให้เลือกได้เอาเลย และบอก กุ้งเป็นในถังนั่นบังล้วงเอาได้เลย ไอ้รุ้ดเป็นชาวเกาะสีบ่อยา อีกคนที่ผมรุ้จักและสนิทสนมกันมานาน ซึ่งอายุมันก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับไอ้นก คนที่นี่ แม้แต่เด็กเล็ก ๆ ก็พูดแทนตัวเองด้วยคำว่า กู เกือบทุกคน แม้พูดกับคนแก่ รึกับพ่อแม่ตัวเองก็เช่นกัน "ไม่ปรือแหละ ลองแบบบ้า ๆบอ ๆ แบบนี้มั้ง ไหนๆก้อหิ้วมาแล้ว เดียวอยากได้ไหรค่อยค้นเอาก้อแล้วกัน" ผมแบ่งรับแบ่งสู้ ไม่ใช่เพราะเกรงใจ แต่ผมอยากใช้ของที่หิ้วมาจริง ๆ ก็เหยื่อ ผมก็ได้แค่ปลาโอมา และไม่ได้ตั้งใจว่าจะตกปลาจริง ๆจัง ๆอะไร จัดชุดตกเสร็จ ก็หยิบมีดของไอ้รุ้ดมาเชือดปลาเป็นท่อนยาวขนาดข้อนิ้ว เกี่ยวโยนลงน้ำทันที แล้วเดินมานั่งใกล้ ๆ ไอ้เด็กหนุ่มผิวคล้ำตัวอ้วน "กุ้งตายโหงเสียแล้ว,มึ้ง,(มั้ง)" ในขนะที่มันกำลังหมุนรอกเก็บสายที่ลอยทุ่นกุ้งเป็นขึ้นมา พลางก็บอกผมว่า ลอยมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ไอ้รุ้ดประกอบชุดสายหน้าอย่างดี ด้วยเบ็ดแสตนเลส ผูกด้วยหลีดสริง 30 ปอนด์ ยาวสักวาครึ่งได้ ถัดมาก็ลูกหมุนตัวยาว 20 มิล. ผูกต่อด้วยสายเมน เป็น pe เบอร์ 12 ลูกปัด ตะกั่วถ่วงขนาดสองขีด แล้วก็ทุ่นลอยขนาด 12 ซม. ที่วิ่งอิสระได้ในระยะ 6 เมตร ระหว่างตะกั่วถ่วง กับ ไลน์สต้อบเปอร์มันปลดกุ้งที่เหลือแค่ท่อนหางออกจากเบ็ด แล้วเกี่ยวกุ้งตัวใหม่โยนลงน้ำทันที ผมนึกขึ้นได้ว่า ในช่องเก็บของใต้เบาะรถ ผมมีเปลสนามติดอยู่ในนั้นเสมอ ผมจึงมีเปลให้ได้ผูกนอนกับเสาบนท่าเรือนี้แล้ว หลังจากนั่งคุยนอนคุยกับไอ้รุ้ดได้สักสองชั่วโมงกว่า ๆ ก็ได้ยินเสียงรถเครื่องคันนึงวิ่งมาบนสะพานของท่าเรือ ผมนอนฟังนิ่งๆไม่ได้หันไปมองพลางก็คิด เด็กวัยรุ่นแถวนี้คงจะมานั่งเล่นชมวิว รึใครมาตกปลาอีกมั้ง รึเป็นไอ้นก "เอ้ะ! ถ้าเป็นไอ้นก มันจะพาสาวสรคนสวยนั้นมาด้วยมั้ยนะ" เป็นรถสามล้อพ่วงข้างของไอ้นกจริงๆ และใจผมเต้นตึง ๆตัง ๆ ขึ้นมา เมือเห็นว่า มีสาวสวยชื่อสรคนนั้นมาด้วยจริง ๆ เสียงรอกดัง "กรี๊ก" ขึ้นครั้งหนึ่ง ผมหันมองพร้องทั้งดีดตัวผลุงจากเปลนอน เห็นปลายคันกราไฟ้ 6.5 ฟุต เวท 25-50 กำลังโดนดึงจนโก่งงอลงเล็กน้อย รอกสปิน เบอแปดพันที่ผมโมฯ เสียงมาอย่างดี ได้ส่งเสียงกรี้ง ๆ อีกสองสามทีขนะที่คันเบ็ดอยู่ในมือผมแล้ว "ปลาไหรน้านวน ๆๆๆ"เสียงถามกันสับสนวุ่นวายจากคนที่เพิ่งมาถึง "ไม่รู้ที แต่ไม่ใหญ่แหละ เนี้ยดึงตึ้กๆอยู่" พูดพลางตาผมก็เหลือบมองสาวสวยที่ยืนยิ้มอย่างอาย ๆ และกุมมือสาวจิไม่ปล่อยอยู่ตรงนั้น ผมงัดหมุน งัดหมุนขึ้นมาเมื่อเห็นว่าแรงดึงจากปลานั้นเบาลงมากแล้ว ตอนนี้ ผมรู้สึกจิตใจเป็นสุขมากมาย เพราะได้งัดปลา จริงๆนะ......