เมื่อการเดินทางด้วยความเร็ว 70 กิโลเมตร ต่อ ชั่วโมงของผมได้มาถึงที่จอดอีกครั้ง หลังออกจาก อ.ลำทับ มาได้หนึ่งชั่วโมงเต็ม ก็ได้เจอกันสถานที่และผู้คนที่ผมคุ้นเคยอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้มาเสียนาน เพราะภาวะทางการเงินที่ฝืดเคือง จนกระทั่งวันนี้ผมก็มาได้ด้วยใจที่อ่อนล้าเท่านั้น
"ไปม้ายหล้ะบัง" ผมหันมองที่ต้นเสียงของคนที่มีสำเนียงแปลกออกไปจากคนแถวฝั่งนคร แต่ผมก้อคุ้นเคยกับสำเนียงแบบนี้เป็นอย่างดีมานานมากแล้ว "ไป ๆ"ผมพยักหน้าสองครั้งให้เด็กวัยรุ่นผมยาวตัวผอมเพรียวลม ผิวคล้ำกร้านแดดที่ยืนบนหัวเรือ ซึ่งเป็น
เรือหัวตัดสำหรับทอดสะพานต่อกับท่าเพื่อให้รถเครื่องสองล้อ และสามล้อสามารถขับลงเรือได้ แต่คลื่นที่ซัดมาเพียงเบาๆนั้นก้อยังทำให้เรือและสพานเรือโยกเยกโยงเยงมองดูน่าหวาดเสียวสำหรับคนที่ไม่คุ้นชิน ผมมาใช้บริการหลายครั้งมากแล้วยังรู้สึกเสียวไส้อยู่ทุกครั้งที่ต้องขับลงไปในเรือนั้น มีบางครั้งเคยคิดอยากเรียกเด็กเรือมาขับลงให้ แต่ดูแล้ว แม่แต่ผู้หญิงยังขับลงเองเลย มีไม่กี่คนเท่านั้นที่เรียกใช้เด็กเรือ ซึ่งหนุ่มน้อยคนนั้นก็พร้อมบริการด้วยความเต็มใจอยู่เสมอ
เรือหัวตัดสำหรับทอดสะพานต่อกับท่าเพื่อให้รถเครื่องสองล้อ และสามล้อสามารถขับลงเรือได้ แต่คลื่นที่ซัดมาเพียงเบาๆนั้นก้อยังทำให้เรือและสพานเรือโยกเยกโยงเยงมองดูน่าหวาดเสียวสำหรับคนที่ไม่คุ้นชิน ผมมาใช้บริการหลายครั้งมากแล้วยังรู้สึกเสียวไส้อยู่ทุกครั้งที่ต้องขับลงไปในเรือนั้น มีบางครั้งเคยคิดอยากเรียกเด็กเรือมาขับลงให้ แต่ดูแล้ว แม่แต่ผู้หญิงยังขับลงเองเลย มีไม่กี่คนเท่านั้นที่เรียกใช้เด็กเรือ ซึ่งหนุ่มน้อยคนนั้นก็พร้อมบริการด้วยความเต็มใจอยู่เสมอ"เอาว้ะ อย่าให้เสียฟอร์ม" ผมจึงต้องทนกับความหวาดเสียวนั้นทุกครั้งที่มาที่นี่คือ "บ้านแหลมกรวด" ของ อ.เหนือคลอง จ.กระบี่ และผมได้ลงเรือลำที่จะพาทุกคนและทุกคันในเรือข้ามฟากไปยัง เกาะสีบ่อยา ซึ่งอยู่ห่างจากชายฝั่งระยะท่าเรือต่อท่าเรือนั้น ประมาน 5 กิโลเมตร ผมนั่งคร่อมอยุ่บนรถโดยใช้แขนและข้อสอกวางบนแฮนด์ เพราะรู้สึกว่ามันเป็นท่าที่สบายนั่งมองดูคนบนเรือในขนะที่เรือกำลังวิ่งไปข้างหน้าสู้เกาะสีบ่อยาที่ดูจะใกล้เข้ามาเรื่อย ๆดูทุกคนมีน้าตาแจ่มใสมีความสุข บ้างนั่งบนแคมเรือบ้างนั่งบนรถเหมือนผมบ้างยืนคุยกันโดยใช้มือเกาะกุมราวเหล็กซึ่งเป็นโครงหลังคาที่มุงด้วยผ้าใบทุกคนดูสบายอกสบายใจ เหมือนดังว่าในโลกนี้มีแค่ผมคนเดียวที่เป็นทุกผู้คนที่นี่ดูอ่อนโยนใจดี ดูเป็นมิตรกับคนต่างถิ่น เหมือนทุกๆครั้งที่ผมเคยได้มาเห็น ได้มาสัมผัสจึงทำให้ผมรู้สึกโล่ง ๆ ค่อยผ่อนคลายสบายอารม และสุขใจอยู่ลึก ๆ อาจเพราะอย่างนี้ สัญชาตญานจึงพาผมมุ่งหน้ามาจนถึงที่นี่ เมื่อสบายใจขึ้นมาหน่อย ก็ทำให้ผมนึกถึงสถานที่ที่ผมตกปลากะพงขาวไซ้ร์บิ้ก ๆ ได้อยู่เสมอ มันเป็นท่าเทียบเรือที่อยู่ไปอีกฝั่งนึงของตัวเกาะ แล้วผมก้อนึกขึ้นมาได้อีกว่า "นี่กูได้แค่คันกะรอกมาเท่านั้" เฮ้อ!...แล้วจะหาส่วนประกอบอื่นๆที่จะใช้ตกปลาได้จากที่ไหนละนี่ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก้มหน้าพักซบลงบนแขนที่วางอยุ่บนแฮนด์รถ เรือใช้เวลาวิ่ง 30 นาทีโดยประมาน ก็ถึงท่าที่เป็นชายฝั่งของเกาะสีบ่อยา ........
ขอพักอีกสักตอนครับผม